اخبار سبزوار پيام : فرهنگی و هنری

غايب بودن ميراث فرهنگي سبزوار را در نمايشگاه هاي قبلي هم ديده بودم

سلام سربدار/ مانند ديگر نمايشگاه هاي ميراث فرهنگي و صنايع دستي هر چه گشتم خبري از "سبزوار" نبود که نبود. يک لحظه شک کردم نکند سبزوار "ميراث فرهنگي" يا "صنايع دستي" خاصي ندارد که در اين نمايشگاه ها عرضه کند! آيا اين چنين است يا اين غيبت ناشي از غفلت مسئولان محترم ميراث فرهنگي شهرستان آب مي خورد؟نمي دانم مسئولان ميراث فرهنگي و صنايع دستي سبزوار خبر دارند يا نه دومين نمايشگاه بين المللي صنايع دستي کشور برگزار و تمام شد. در اين نمايشگاه همه استان هاي کشور صنايع دستي شان را عرضه کرده بودند و بيشتر شهرهاي استان خراسان رضوي هم در چند سالن حضور داشتند. اما مانند ديگر نمايشگاه هاي ميراث فرهنگي و صنايع دستي هر چه گشتم خبري از "سبزوار" نبود که نبود. يک لحظه شک کردم نکند سبزوار "ميراث فرهنگي" يا "صنايع دستي" خاصي ندارد که در اين نمايشگاه ها عرضه کند! آيا اين چنين است يا اين غيبت ناشي از غفلت مسئولان محترم ميراث فرهنگي شهرستان آب مي خورد؟
تقريبا در همه نمايشگاه هاي ميراث فرهنگي و صنايع دستي شاهد بودم که يکي از شهرهاي جنوبي تازه استان شده همين خراسان خودمان در چند غرفه صنايع دستي اش را عرضه مي کند. صنايع دستي اش چيست؟ زنگوله. بله زنگوله، تعجب نکنيد! و چه با اصرار هم انواع زنگوله هاي گوسفندي، بزي، گاوي، شتري و غيره را در اين نمايشگاه ها عرضه مي کند.
با خودم گفتم يعني ما يک زنگوله هم نداريم که در اين نمايشگاه ها غرفه بگيريم و ميراث فرهنگي و صنايع دستي مان را عرضه کنيم.
* * *
* بيرون سالن ها سياه چادرهاي مختلفي برپا شده بود که انواع خوردني هاي محلي استان ها و مناطق مختلف کشور را مي فروختند که اين بخش از خود نمايشگاه هم شلوغ تر بود. چون پاي شکم و خوردن در ميان بود. بعد از بازديد نمايشگاه به صورت اتفاقي جلو يکي چادرها ايستادم که آشي بخورم. سه نوع آش روي ميزش گذاشته بود.
پرسيدم اينها چه آشي است؟
با دست اشاره کرد و گفت: آش رشته تهران، آش دوغ اردبيل و اينم آش ماست سبزوار
تعجب کرده و براي اين که مطمئن شوم درست شنيده ام به آخري اشاره کرده و با اصرار پرسيدم اين آش مال کجاست؟ گفت: آش ماست سبزوار
سري تکان دادم و گفتم: اين چادر کجاست؟
گفت: تهران
با لبخندي گفتم: تو چادر تهران، آش دوغ اردبيل و آش ماست سبزوار به مردم مي دهيد!
او هم لبخند زد و گفت: از کدام بدهم، پياله اي ۱۵۰۰ تومان.
گفتم: يک پياله آش دوغ اردبيل و يک پياله آش ماست سبزوار بده.
جاي مسئولان ميراث فرهنگي خالي، آش ماست سبزوار را در چادر تهران خوردم که حسابي هم چسبيد. آخر از عيد نخورده بودم.
* * *
* بعد از خوردن آش، از رديف چادرها رد مي شدم که انواع کيک ها و کلوچه هاي يکي ديگر از چادرها توجهم را جلب کرد. از سر کنجکاوي و نه براي خوردن، جلوتر رفتم. يک رديف از کلوچه ها به چشمم آشنا آمد و شناختم. کلوچه زنجفيلي سبزوار بود.
براي اطمينان بيشتر پرسيدم: اين ها چيه؟
گفت: کلوچه زنجفيلي سبزواره، ۳۳ دونه داره ۵ هزار تومان. بدم؟
گفتم: نه، ممنون.
با خودم گفتم: چه گران. عيد ۶بسته از همين کلوچه ها را براي بچه ها سوغاتي خريده بودم بسته اي ۲۵۰۰ تومان.
* * *
غايب بودن ميراث فرهنگي سبزوار را در نمايشگاه هاي قبلي هم ديده بودم اما وقتي ديدم سوغات و غذاهاي محلي سبزوار را در چادرهاي ديگر مي فروشند خيلي دلم سوخت. آيا مسئولان ميراث فرهنگي و صنايع دستي سبزوار نمي توانند در اين نمايشگاه ها غرفه گرفته و صنايع دستي و غذاهاي محلي سبزوار را در چادر خودشان عرضه کنند؟ آيا عرضه حضور نداشتن ميراث فرهنگي يا عرضه کردن صنايع دستي و غذاهاي محلي سبزوار در چادرهاي ديگر براي حضرات کسر شان نيست و اُفت ندارد؟

علی نورآبادی

---